Amsterdam, Nederland — Vandaag begint in Noordoost Canada de jaarlijkse massale zeehondenslachting. De komende weken worden zo’n 320.000 jonge zeehonden op gruwelijke wijze voor hun bont, vlees en vet doodgeknuppeld. De Canadese regering brengt de zeehondenpopulatie willens en wetens in gevaar. Greenpeace eist dat de jacht onmiddellijk stopt.
Vandaag begint in Noordoost Canada de jaarlijkse massale zeehondenslachting. De komende weken worden zo’n 320.000 jonge zeehonden op gruwelijke wijze voor hun bont, vlees en vet doodgeknuppeld. De Canadese regering brengt de zeehondenpopulatie willens en wetens in gevaar. Greenpeace eist dat de jacht onmiddellijk stopt.
De Canadese regering weigert van haar fouten te leren. Vanaf de jaren vijftig tot de jaren zeventig is het aantal zeehonden door de overbejaging gestaag gedaald tot zo’n anderhalf miljoen. De acties van Greenpeace en andere organisaties eind jaren zeventig en begin jaren tachtig hebben geresulteerd tot vermindering van de jacht. De wereldwijde afschuw die de Greenpeacebeelden van de bloederige zeehondenjacht opriepen, zorgde ervoor dat de bontmarkt instortte. De EU besloot zelfs de import van babyzeehondenbont te verbieden. Hierdoor verminderde de jacht en kon het zeehondenbestand zich herstellen tot de huidige vijf miljoen. De Canadese overheid heeft haar beleid echter nooit gewijzigd: er mochten al die tijd jaarlijks 186.000 dieren afgemaakt worden. Het herstel van de zeehondenpopulatie heeft dus niets te maken gehad met zogenaamd duurzaam management van de Canadese overheid. De populariteit van zeehondenbont is de afgelopen jaren in andere delen van de wereld weer gegroeid en dus brengen dode zeehonden weer geld op. Nu zijn de jachtquota hoger dan ooit, en door hernieuwde overbejaging zal de geschiedenis zich herhalen.
Ondertussen wringt de Canadese overheid zich in alle bochten om de massale zeehondenjacht te vergoelijken en komt keer op keer met loze argumenten die geen stand houden.
De quota zouden gebaseerd zijn op degelijke wetenschap, claimt de Canadese regering. Zelfs jacht op zo’n grote schaal -van 2003 tot en met 2005 mogen in totaal 975.000 zeehonden worden gejaagd – zou de populatie zeehonden niet in gevaar brengen. Vorige maand haalde Greenpeace deze argumentatie volledig onderuit. Het rapport: ‘The Canadian sealhunt, no management and no plan’ betoogt dat jacht op zo’n grote schaal de populatie zeehonden wel degelijk in gevaar kan brengen.
Reductie van het aantal zeehonden zou nodig zijn om de kabeljauw te laten herstellen. De visbestanden zijn als gevolg van falend overheidsbeleid eind jaren tachtig totaal ingestort. Omdat er geen greintje wetenschappelijk bewijs voor deze stelling is, heeft de Canadese overheid dit argument weer verlaten, maar doet niets om dit ‘misverstand’ te ontkrachten. Ook het kabeljauw argument wordt door het Greenpeace rapport gekraakt. Inderdaad eet de zeehond vis, maar dat is in alle voorafgaande eeuwen nooit het probleem geweest; in een gezond ecosysteem is dat de natuurlijke voedselketen.
Deze week stelt de Canadese overheid opeens zonder enige uitleg, dat de jacht nodig is om de zeehondenpopulatie in toom te houden. Waarom is volslagen onduidelijk, de natuur is al miljoenen jaren prima in staat zichzelf te reguleren. Alle verdediging van de Canadese overheid blijkt keer op keer vooral holle retoriek om de werkelijke reden te verbloemen: dode zeehonden brengen geld op. Vorig jaar heeft Greenpeace al een verbod op de import van zeehondenproducten uit Canada geëist. De milieuorganisatie is blij dat PvdA en VVD een motie in willen dienen om dit verbod te realiseren. “Een importverbod op zeehondenproducten vermindert de zeehondenjacht, is in het verleden gebleken. Het is nog veel belangrijker dat de Canadese overheid nu eindelijk eens haar verantwoordelijkheid neemt en de gruwelijke jacht direct stopt”, stelt Liesbeth van Tongeren, algemeen directeur Greenpeace Nederland. “Greenpeace pleit voor een duurzaam beheer van de zeeën.
Een belangrijk onderdeel van duurzaam beleid vormt een uitgebreid netwerk van zeereservaten, waar het zeeleven de kans krijgt om zich weer te herstellen. Alleen dan behaalt Canada winst voor zowel de natuur als de lokale bevolking die daarvan afhankelijk is.”