Het FSC-keurmerk wordt alom geprezen en gezien als een schoolvoorbeeld waarin verschillende belangen aan bod komen. Niet alleen het economische maar ook het ecologische en het sociale belang, van bijvoorbeeld werknemers maar ook inheemse volken.
Zo kan er ook nooit een enkelvoudig belang gediend worden. Vanuit die gedachte neemt Greenpeace als vertegenwoordiger van het ecologische belang zitting in het FSC-bestuur. Zo houden we samen het keurmerk scherp. Daar wordt Greenpeace zelf geen haar beter van, maar wél het keurmerk en daarmee de bescherming van bossen.
Keurmerken, zoals het MTCS-keurmerk voor het Maleisische hout wat Dijksma en Mansveld nu als duurzaam willen erkennen, zijn juist ongeloofwaardig in het uitvoeren van deze belangen in het veld. De houtsector heeft een ander belang dan de inheemse volken en kunnen deze dus ook niet vertegenwoordigen.
Overigens committeerde de overheid zich in het vorig jaar gesloten Energieakkoord zelf óók aan de FSC-standaard: hout dat wordt bijgestookt in kolencentrales moeten voldoen aan de duurzaamheidscriteria van het FSC-keurmerk of gelijkwaardig daaraan. Ook hier geldt: het gaat niet om het FSC-keurmerk an sich, maar wel om de goede milieubescherming die dit keurmerk garandeert.
Greenpeace is er niet mee bezig om andere rivaliserende systemen toegang te verhinderen tot aanbesteding door de overheid, zoals Mansveld en Dijksma in hun brief schrijven. Greenpeace wil dat de lat van houtkeurmerken hoogt ligt, bossen duurzaam worden beheerd en de rechten van inheemse volken worden gerespecteerd. Vanuit dat oogpunt ziet Greenpeace het FSC-keurmerk als de standaard voor duurzaam hout. Alle andere gelijkwaardige keurmerken zullen wij geen strobreed in de weg liggen. En het is overigens niet Greenpeace dat bepaalt of een keurmerk wel of niet voldoet aan de Nederlandse criteria voor duurzaam hout, maar TPAC, de onafhankelijke toetsingscommissie.